Δέσμευση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) από προηγούμενες αποφάσεις της.
• Καταρχάς δεν προβλέπεται από διάταξη νόμου οποιαδήποτε δέσμευση της ΔΕΔ από προηγούμενες αποφάσεις της που έχουν κρίνει ως προς κάποιο νομικό ζήτημα.
• Ωστόσο, σύμφωνα με τις οδηγίες που δόθηκαν με την ΠΟΛ. 1064 (ΦΕΚ Β 1440/27.4.2017), η ΔΕΔ κατά την εξέταση μιας υπόθεσης έχει την ευχέρεια να χρησιμοποιεί κάθε πληροφορία που είναι συναφής και σχετίζεται με την υπόθεση. Ιδίως, «Αρθρο 3 Διαδικασία εξέτασης ενδικοφανούς προσφυγής 1. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών ερευνά στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της τα πραγματικά και νομικά ζητήματα των υποθέσεων, λαμβάνοντας υπόψη την προσφυγή, τις πληροφορίες που έλαβε από τον υπόχρεο, τις απόψεις της αρμόδιας φορολογικής αρχής, καθώς και κάθε άλλη πληροφορία που σχετίζεται με την υπόθεση. Η διαδικασία διεξάγεται εγγράφως, με την επιφύλαξη των οριζόμενων στο παρόν άρθρο…6. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, στο πλαίσιο της κατά τα ως άνω οριζόμενα ειδικής διοικητικής διαδικασίας – ενδικοφανούς προσφυγής, μπορεί να καλεί οποιονδήποτε για να παρέχει πληροφορίες και να αιτείται την προσκόμιση οποιουδήποτε εγγράφου ή άλλου στοιχείου το οποίο κρίνεται αναγκαίο στο πλαίσιο της επανεξέτασης της πράξης, τηρουμένων των σχετικών διατάξεων περί επαγγελματικού απορρήτου και προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων. Επίσης, μπορεί να υποβάλλει γραπτά ερωτήματα σε άλλες καθ` ύλην αρμόδιες υπηρεσίες της Α.Α.Δ.Ε., οι οποίες, εφόσον κρίνουν σκόπιμο, μπορούν να προωθούν στον Διοικητή της Α.Α.Δ.Ε. την υποβολή ερωτημάτων προς έκδοση γνωμοδότησης στο Ειδικό Νομικό Γραφείο Δημοσίων Εσόδων του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, σύμφωνα με τις διατάξεις που το διέπουν.»
• Περαιτέρω, αν θεωρήσουμε ότι τα άρθρα 144 και 186 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ΚΔΔ) εφαρμόζονται αναλογικά στην διοικητική διαδικασία εξέτασης της ενδικοφανούς προσφυγής ενώπιον της ΔΕΔ, τότε με βάση τα προηγούμενα άρθρα μπορούμε να συνάγουμε ότι οποιοδήποτε στοιχείο είναι σχετικό με την υπόθεση και έχει ήδη αποδειχθεί (δικαστικό τεκμήριο) μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο έμμεσης απόδειξης. Ενδιαφέρουσα είναι η σκέψη 8 της ΣτΕ 435/2017, σύμφωνα με την οποία «κατά την έννοια των διατάξεων των άρθρων 144 επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (Κ.Δ.Δ.), το διοικητικό δικαστήριο, προκειμένου να εκφέρει κρίση έχει την υποχρέωση να σχηματίσει πλήρη και βέβαιη δικανική πεποίθηση, χρησιμοποιώντας τα επιτρεπόμενα από τον εν λόγω Κώδικα αποδεικτικά μέσα, μεταξύ των οποίων είναι και τα δικαστικά τεκμήρια (βλ. άρθρο 147 παρ. 1 περιπτ. ζ΄ και άρθρο 186 Κ.Δ.Δ. με τον τίτλο «Δικαστικά τεκμήρια» που ορίζει ότι : «Το δικαστήριο μπορεί να συνάγει συμπεράσματα για πραγματικά γεγονότα από άλλα πραγματικά γεγονότα που έχουν ήδη αποδειχθεί»), περί της συνδρομής των κρίσιμων πραγματικών περιστατικών, μετά από συνολική εκτίμηση των στοιχείων του φακέλου της υπόθεσης. Η κατά τα ανωτέρω χρήση δικαστικού τεκμηρίου, δεν συνιστά αντιστροφή του βάρους απόδειξης, αλλά ρύθμιση η οποία αφορά την εκτίμηση των αποδεικτικών στοιχείων, με βάση τη λογική και τα διδάγματα της κοινής πείρας, και δεν παραβιάζει το κατοχυρωμένο από το άρθρο 6 παρ. 2 της Ε.Σ.Δ.Α. τεκμήριο αθωότητας, το οποίο δεν αποκλείει την προσφυγή σε πραγματικά ή νομικά τεκμήρια, παρά επιβάλλει τον περιορισμό τους σε λογικά όρια, ενόψει της σοβαρότητας του διακυβεύματος και της ανάγκης σεβασμού των δικαιωμάτων άμυνας […].».